صدای گمشده؛تاملاتی روانکاوانه در باب سکوت و صدا (ژورنال کلاب)

این مقاله به بررسی مفهوم «صدا» در اندیشه‌ی لکان می‌پردازد و نشان می‌دهد که صدا نه صرفاً بخشی از بدن است و نه کاملاً در زبان جای می‌گیرد، بلکه چیزی است میان این دو؛ همان‌جا که میل و کمبود سوژه آشکار می‌شود. لکان صدا (و نگاه) را در کنار ابژه‌های جزئی فرویدی به‌عنوان «ابژه‌های میل» معرفی می‌کند، اما برخلاف تصور رایج، این ابژه‌ها هیچ محتوای واقعی ندارند، بلکه جای خالی و نشانه‌ای از فقدان را نمایان می‌سازند. به‌همین دلیل صدا می‌تواند «ابژه‌ی کوچک a» باشد: نه صرفاً آوای شنیدنی یا گفتار، بلکه حتی سکوت، صدای درونی یا آوای غیرانسانی. مقاله تأکید می‌کند که کارکرد اصلی صدا به‌مثابه‌ی ابژه میل، بازنمایی همان چیزی است که همیشه غایب است و به‌طور کامل به دست نمی‌آید. در نتیجه، صدا در نظریه لکان همواره مرزی میان گفتنی و ناگفتنی، میان امر نمادین و امر واقعی باقی می‌ماند