روان درمانی، به طیفی از مداخلات روانشناسی اطلاق می شود که با هدف کمک به افراد برای شناخت خود، و حل مشکلات هیجانی، ارتباطی و مسایل درون فردی صورت میگیرد‌ .

روان درمانی به افراد کمک می کند تا احساساتشان را شناخته، و بفهمند چگونه احساساتشان تحت تاثیر مسایل مختلف قرار میگیرد.
از طریق روان درمانی، افراد یاد می گیرند که چگونه با مسایل سخت و بحرانی زندگی با کمترین آسیب و سازگارانه ترین حالت ممکن مقابله کنند و در عین حال، بر احساساتشان آگاه و مسلط باشند.

ما در روان درمانی تنها به دنبال راهکار کوتاه مدت نیستیم، بلکه روان درمانی به توانمندی اساسی ما برای حل مسایل مختلف با توجه به ویژگی های شخصیتی و ارزش های فردی مان می انجامد. ازینرو، انتظار اینکه یک رواندرمانگر حرفه ای به شما راهکار داده و شروع به راهنمایی شما کند، انتظاری مغایر با اهداف روان درمانی است. زیرا هدف روان درمانی افزایش توانمندی و کارآمدی فرد برای مقابله ی درست و سازگارانه با مسایل زندگی در همه ی عرصه های آن است. در روان درمانی، ما به چالش کشیده می شویم تا خودمان راه های درست را برای حل مشکلاتمان بیابیم… این مسیر چالش برانگیز به ما امکان مواجهه با خودمان و آنچه توانایی آن را داریم داده و راه را برای رشد استعدادهای ما هموار میسازد. ما در این مسیر رشد دهنده، با تسهیل گری و تخصص رواندرمانگر کارورزیده، به شناخت خود و یافتن راه های درست در موقعیت های مختلف زندگی خواهیم رسید.

دوره های روان درمانی معمولا بیش از ۶ ماه بوده و بسته به رویکرد درمانی، ممکن است تا چند سال به طول بیانجامد. روان درمانی، فارغ از رویکرد و نوع مشکل، برای همه ی افراد سیری رو به رشد داشته و طول مدت آن به معنی رشد بیشتر فرد می باشد.
طولانی بودن دوره ی درمان، به معنی بیمار بودن، یا شدید بودن مشکل فرد نیست. بلکه به معنی عمیق بودن و همه جانبه بودن درمان، و توان بیشتر فرد برای سرمایه گذاری برای شناخت ابعاد درونی خود میباشد. زیرا درون انسان ها لایه لایه است و هرچه ما زمان بیشتری برای شناخت آن کنیم، لایه های عمیق تری را کشف می کنیم. هرچه زمان بیشتری را برای شناخت خود اختصاص دهیم، استعدادهای بیشتری از خود را خواهیم شناخت و به رشد بیشتری نایل می شویم.

هدف روان درمانی، رسیدن به پختگی شخصیت و توانایی حل و فصل سازگارانه ی مسایل و تعارضات درونی و بیرونی و شناخت درست خود می باشد. شناخت خود، بزرگترین رسالت هر فرد انسانی است. بزرگترین مسئولیت ما در زندگی، شناخت درست و صادقانه ی خودمان است… کسی که از هرکسی به ما نزدیک تر است و ما بیشترین مسئولیت را نسبت به او داریم.

روان درمانی رویکردهای مختلفی دارد. این درمان ها به ترتیب عمق و تمرکز بر نشانه های محدود یا گسترده، شامل رفتاردرمانی، شناخت درمانی، طرحواره درمانی، واقعیت درمانی، درمان وجودی یا اگزیستانشیال، درمان بین فردی، روان درمانی تحلیلی و روانکاوی می باشند.

رویکردهای درمانی با عمق کمتر و تمرکز روی حوزه ی محدودتر، بیشتر روی لایه های سطحی شخصیت مانند رفتارها، و شناخت ها کار می کنند و هدف آنها کاهش نشانگان و علایم مشخص و محدود می باشد. این نوع درمان ها پس از کاهش علایم مشخص بیماری به اتمام می رسند و به سایر حوزه های زندگی بیمار وارد نمی شوند. مثلا بیمار وسواسی یا مضطربی که هدفش تنها کاهش وسواس یا اضطرابش در موقعیت های مشخص باشد میتواند از درمان های با عمق کمتر مانند رفتار درمانی یا شناخت درمانی استفاده نماید. اما کسی که مایل است علاوه بر کاهش علایم، در سایر حوزه های زندگی و در لایه های عمیق تر شخصیتی اش تغییرات مطلوب ایجاد کند، و تغییرات بنیادی تری در سیستم شخصیت اش ایجاد شود، می تواند از درمان های عمیق تر مانند روان درمانی تحلیلی، روان درمانی وجودی و روانکاوی استفاده نماید. این نوع درمان ها به رشد همه جانبه شخصیت و توانایی حل و فصل مشکلات اساسی زندگی می انجامد.

نویسنده: عادله عزتی

کپی بدون ذکر منبع و ارجاع به سایت غیرمجاز است.