محروم شدن به عنوان یک واقعیت: یک مشاوره روان درمانانه/ نویسنده: دونالد وینیکات (1966)/ مترجم: هانیه آتشی پور

Becoming Deprived as a Fact: A Psychotherapeutic Consultation

D.Winnicott

باورمن این است که بخشی ازآموزش روان درمانی باید بر مبنای درمان بزرگسالان و کودکان در سنین مختلف با پنج جلسه در هفته باشد. فقط از این طریق کارآموز روان درمانی می تواند واقعاً بیمار را بفهمد.

نگاهی گذرا به روان‌پزشکی کودک به ما نشان می‌دهد که در عمل روان‌درمانی  مسئله ی دیگری نیز وجود دارد (و آن کمبود تحلیلگر آموزش دیده است)، کودکان زیادی به درمان نیاز دارند در حالی که افراد معدودی که برای انجام درمان آموزش دیده‌اند می توانند این نیاز را برآورده کنند. همچنین، نمی‌توان انتظار داشت که همه کودکانی که برای دریافت کمک می‌آیند، مستقیماً در تعهد کامل خود باقی بمانند، زیرا یا والدین آن‌ها آمادگی برای ارائه حمایت‌های لازم را ندارند، یا یک درمان پنج جلسه در هفته، ممکن است الگوی زندگی  کودک یا خانواده را به گونه ای مختل کند که هر گونه منافعی در زیان منحل می شود(زیان روان درمانی بیش از فایده ی آن خواهد بود).

توجیه آموزش روانکاوی این است که کسانی که تحت درمان پنج بار در هفته آموزش دیده اند، می توانند آموخته های خود را به کار گیرند. من خودم متوجه هستم روانکاوی خود را با روش های مختلفی از نظر اجتماعی توجیه می‌کند، و می‌خواهم با توصیف یک مشاوره روان‌درمانانه مثالی از یکی از این موارد را بیان کنم.

اگر قصد مطالعه متن کامل مقاله را دارید می توانید با خرید این مقاله، فایل Pdf آن را در اختیار داشته باشید.