بیوگرافی توماس آگدن| روانکاو شاعر

توماس آگدن یکی از تئوریسین های معاصر روانکاوی است که همه او را به عنوان روانکاو شاعر می شناسند. هرکس کارهای آگدن را بخواند، با حجمی از استعاره و شاعرانگی روبرو می شود، مفاهیمی که آگدن مظرح می کند سرشار از رویاپردازی، عمق و حساسیتی منحصر به فرد است؛ چیزی که خوانش کارهایش را به زیستن در فضایی بینابینی (Intermediate space) تبدیل می کند.

او همانطور که خوب تحلیل می کند، خوب می نویسد; آنچنان که روند خواندن نوشته هایش، ما را به درک مفاهیمی که قصد بیان آنها را دارد رهنمون می شود. مثلأ وقتی می خواهد مفهوم ریوری (reverie) یا فکر و خیالی که ناخودآگاه به ذهن میاید و ما را درگیر خود می کند را مفهوم بندی کند، آنچنان خواننده را در فضایی بین الاذهانی و مبهم قرار میدهد، که نفس خوانش مقاله، به فکر و خیال می ماند و ما را در فضایی گیج کننده و پر ابهام غرق می کند.

آگدن آنچنان خلاقانه مفاهیم روانکاوی را مفهوم بندی مجدد می کند، که سبکی منحصر به فرد می آفریند. او بین روانکاوان، به شاعرانگی و پیوند روانکاوی به ادبیات مشهور است. به قول جورجیو کوهن (روانکاو متعلق به مکتب بریتانیا)، آگدن جزء معدود روانکاوانی است که علاوه بر نظریه پردازی و تحلیل، خوب هم می نویسد. او زندگی رویایی خود را از طریق خوانش خلاقانه ی شعر و داستان، باز می آفریند و آن را به حساسیت تحلیلی اش گره می زند.

آگدن مفاهیمی را به زبان روانکاوی وارد کرد که تا پیش از او به آنها پرداخته نشده یا به گونه ای متفاوت پرداخته شده بود. مفاهیمی مانند سوم تحلیلی (the Analytic Third)، مفهوم ریوری (reverie)، جایگاه همجوار اوتیستیک (Autistic-contiguous position)، مفهوم بندی مجدد عقده ی ادیپ در زنان و مردان، دیگاه منحصر به فرد در رابطه با استفاده از زبان (language) در روانکاوی، رابطه ی روانکاوی و ادبیات، و مفهوم بندی مجدد برخی مفاهیم روانکاوی مانند استفاده از کوچ (couch)، تحلیل رویا و…

هرچند آگدن خود را متفکری مستقل می داند و معتقد است نه می تواند خود را طرفدار مکتب خاصی بداند و نه معترض و منتقد به آن، اما وقتی به نوشته های او می نگریم، می بینیم که قسمت عمده ی کارهای او در تشریح و مفهوم بندی مجدد مفاهیم مطرح شده توسط نظریه پردازان محبوبش، دونالد وینی کات، ویلفرد بیون و ملانی کلاین است.

توماس آگدن همواره روانکاوان را به داشتن دیدی وسیع تر در رابطه با تأثیری که آنالیست و آنالیزان روی یکدیگر می گذارند دعوت می کند. او در کارهایش همواره به این رابطه ی دوجانبه و فضای بین الاذهانی (inter-subjective) که بین روانکاو و آنالیزان درهرلحظه از درمان درحال شکل گیری است توجه می کند و آن را بخش مهمی از درمان تلقی می کند که نادیده گرفتن آن سبب از دست رفتن اطلاعات اساسی از آنالیزان و فرایند درمان خواهد شد.

آگدن متولد 1946 است و در حال حاضر به عنوان سوپروایزر و درمانگر تحلیلی در سانفرانسیسکو مشغول به کار است.

او در رابطه با نحوه ی آشنایی اش با روانکاوی می گوید: “وقتی سه ساله بودم مادرم تحت روانکاوی بود، با وجودی که هرگز درمورد آن با من صحبت نمی کرد، اما جلساتش را به یاد دارم. در آن زمان به عنوان بچه ای سه چهارساله هیچ ایده ای در مورد معنی جلسات نداشتم، اما می دانستم که او خانه را ترک می کند و حضوری مضاعف در خانواده جاری است. علاوه بر  برادر کوچکترم، پدرم و مادرم، همیشه در ذهن من فرد پنجمی هم بر سر میز حضور داشت. برای سالها، هرگز به این موضوع به درستی پرداخته نشد و همیشه در هاله ای از ابهام و به صورت یک حس مبهم باقی ماند. در واقع هفت سالم بود که برای نخستین بار گریه ی مادرم را دیدم؛ وقتی او برای مرگ روانکاوش گریه میکرد”.

توماس مطالعات روانکاوی اش را از نوجوانی شروع کرد و به طور موازی مطالعاتش را در زمینه ی ادبیات پی گرفت. او بعد از دبیرستان شروع به خواندن ادبیات انگلیسی در کالج آمهرستِ ماساچوست کرد که آن را یکی از مهمترین سالهای زندگی اش می داند. او تجربه ی حرفه ای نویسندگی را برای نخسین بار در این سالها به دست آورد و در آن زمان فهمید که نوشتن بخش مهمی از زندگی اوست. آگدن پس از آن برای تحصیل در رشته ی پزشکی ( که در آن زمان برای ورود به روانکاوی ضروری بود) به دانشگاه ییل رفت. اما از همان ابتدا علاقه اش را به نویسندگی حفظ کرد.

آگدن علاوه بر تبحرش در نوشتن مقالات روانکاوی و کیس ریپورت های فوق العاده اش، به تازگی شروع به محک زدن استعدادش در زمینه ی داستان نویسی کرده است. رمان های او که اولین آنها را در سال 2014 چاپ کرده است با نام های (2014) The parts left out و  (2016) The Hands of Gravity and Chance منتشر شده اند.

سایر کتاب های آگدن شامل موارد زیر است:

• 2016 – Reclaiming Unlived Life: Experiences in Psychoanalysis
• 2013 – The Analyst’s Ear and the Critic’s Eye: Rethinking Psychoanalysis and Literature (co-authored with Benjamin Ogden)
• 2012 – Creative Readings: Essays on Seminal Analytic Works
• 2012 – On Not Being Able to Dream: Essays 1994-2005
• 2009 – Rediscovering Psychoanalysis: Thinking and Dreaming, Learning and Forgetting
• 2005 – This Art of Psychoanalysis: Dreaming Undreamt Dreams and Interrupted Cries
• 2001 – Conversations at the Frontier of Dreaming
• 1997 – Reverie and Interpretation: Sensing Something Human
• 1994 – Subjects of Analysis
• 1989 – The Primitive Edge of Experience
• 1986 – The Matrix of the Mind: Object Relations and the Psychoanalytic Dialogue
• 1982 – Projective Identification and Psychotherapeutic Technique
•  

منابع:

_ http://www.virtualpsychoanalyticmuseum.org

_ http://www.sigourneyaward.org

_ http://www.haaretz.com

گردآوری مطالب: عادله عزتی

• * کپی فقط با ذکر منبع مجاز است.