درآمدی بر انتقال متقابل  / نویسنده: پائولا هیمن  1950/ مترجم: تکتم کاظمینی

  On Counter-Transference(1950) by Paula Heimann 

این یادداشت کوتاه در باب انتقال­ متقابل حاصل مشاهدات خاصی است که در سمینارها و تحلیل­های تحت نظارت داشته­‌ام. با این باور رایج در میان کاندیداها مواجه بوده­‌ام که انتقال­‌ متقابل چیزی نیست جز عامل دردسر. بسیاری از کاندیداها زمانی که از احساسات خود نسبت به بیمارشان آگاه می­‌شوند، می­ترسند و احساس­ گناه می­کنند، در نتیجه از هر­­ گونه پاسخ هیجانی اجتناب کرده، کاملاً بی ­احساس و «منفصل»[1] می­شوند.

  زمانی که سعی کردم ایده روان­کاو «منفصل» را ریشه یابی کنم، دریافتم که ادبیات ما در واقع شامل توصیفاتی از کار تحلیلی است که می­تواند به این فرض بیانجامد که یک روان­کاو خوب به جز یک خیرخواهی یکنواخت و ملایم[2] هیچ حسی نسبت به بیمارش ندارد و پیدایش هر نوع موج خفیفی از امواج هیجانی در این سطح صاف نشان دهنده اختلالی است که باید بر آن غلبه کرد. این [نگرش] احتمالاً نتیجه برداشت نادرست از گفته­‌های فروید از جمله قیاس [وضعیت ذهن روان­کاو] با حالت ذهن جراح در حین عمل جراحی یا استعاره آیینه او[3] است. لااقل، این موارد در این زمینه در گفتگوها درباره ماهیت انتقال ­متقابل برای من نقل­ قول شده­‌اند.

اگر قصد مطالعه متن کامل مقاله را دارید می توانید با خرید این مقاله، فایل Pdf آن را در اختیار داشته باشید